Beheer je site of maak een gratis account aan.
(klik op de afbeelding om het werk groter te bekijken) stuur een bericht naar de kunstenaar
Er staan hier veel molens in de polder. Hun vier lange armen domineren het landschap als je er dicht op staat.
Aan de overkant van de vaart ligt een weiland. Daarin grazen melkkoeien. 's Nachts hoor je ze dampend ademhalen, herkauwen en grazen. Een drukte van Belang. Bij volle maan ontstaan aparte kleuren en vormen.
Het zijn de kleuren die bepalen dat Marie uit Volendam of misschien wel van Marken komt.
Het is echt een metamorfose, een overgang van het polderlandschap in niet meer te herkennen kleurvlakken en lijnen. Geen geleidelijke overgang maar een absolute grens waaruit een nieuwe realiteit ontstaat.
Polder bij volle maan - Als het volle maan is in dit land van dijken, sloten, boerderijen en vaarten daalt er een vreemde gloed neer die de polder een totaal ander aanzien geeft. De vormen en kleuren lijken je dieper te raken.
Ze staan naast de sloot, de blauwe iris en de gele narcis. In het voorjaar vlammen ze samen de pan uit en weet je niet wat je ziet.
De Blauwe Polder is niet echt blauw als je er goed naar kijkt. Blauw is de grondtoon waar allerlei andere kleuren min of meer doorheen komen. Daardoor lijkt het alsof het om het schemerduister gaat, om een geheimzinnige sfeer. Voeg daarbij ook nog de (niet afgebeelde) blauwe lijst en je hebt een fraai geheel.
Het is zomer in de polder. In het felle licht vloeien weilanden, wielen, dijken en boerderijen samen tot een lappendeken van vrolijke kleuren en vormen. Ik schilder die polders zo vaak omdat ze steeds anders zijn.
Het was eerst een foto van schuim op het strand. Het leken Arabische letters. Eigenlijk hoefde ik er niet eens zoveel aan te penselen. Het stond er gewoon geschreven.
Als de zee zich terugtrekt, blijven vormen in het zand achter. Die heb ik omgewerkt tot een landschap van bergen en water.
Het zeshoekige zwarte basalt in de dijk liet zich met inkt en verf omvormen tot stralende juwelen.
Als raketten staan de strandpalen opgesteld, wachtend op een plek bij het strand.
Wat eerst een aangevreten houten palendijkje was ergens op het wad bij Wieringen schilderde ik om tot een Hollandse zeewering die zijn tanden laat zien bij hoog water.
Mensen die bij windkracht tien op de Hondsbossche Zeewering naar de storm kijken. Met pen en penseel heb ik er een eigen dimensie aan toegevoegd.
Wat eerst een detailopname was van een zeshoekig brok basalt werd uiteindelijk geschilderd tot een inkijkje in de ziel van de dijk.
Een blok basalt zit vol kerven en aangroeisels. Die heb ik uitvergroot en met inkt en acryl een eigen gezicht gegeven.
Het spiegelbeeld van de hardloper op het strand is dat van een drenkeling die om hulp roept.
Langzaam ontstaat de neiging om het landschap bijna mathematisch te rangschikken in zwarte schaduwlijnen en kleurenvlakken. En toch blijft het 't haventje aan de dijk.
De duinen in Schoorl grenzen aan het lintvormige dorp. Daarachter begint de polder en staan de oude boerderijen van de keuterboeren van weleer. Helaas is de nieuwbouw aan het oprukken en verdwijnen deze zo karakteristieke vormen definitief uit het landschap.
Weer zo'n boerengehucht ergens in Noord-Holland. Met bomen, de kerk en boerderijen. En vaste patronen, zoals die door het landschap en de mensen lopen.
De dijk is versterkt met een veld van betonblokken. Door die onder een bepaalde hoek te fotograferen en later met verf en inkt te bewerken, ontstond een stad van strandhuisjes.
Ribbels in het zand werden woeste golven met bange zeilbootjes op de uitlopers.